Ο Παράκελσος γεννήθηκε, όπως γράφει ο ίδιος, το έτος 1494, σ' ένα χωριό της Ελβετίας με το όνομα Χοχενχάιμ, δύο μίλια έξω από τη Ζυρίχη. Ο πατέρας του ήτανο φυσικός γιος ενός μεγάλου διδασκάλου του Τευτονικού τάγματος και είχε σχοληθεί με την ιατρική. Είχε μία μεγάλη, εξαίρετη βιβλιοθήκη καιλέγεται ότι είχε διαπρέψει στην επιστήμη του, γι' αυτό και ο Παράκελσος πάντοτε μιλά για αυτόν με τον μεγαλύτερο σεβασμό. Από έναν τέτοιον πατέρα ο νεαρός Φίλιππος έλαβε τις πρώτες του γνώσεις. Μετά από διάφορες μελέτες στο σπίτι, τέθηκε κάτω απότις φροντίδες του Τριθέμιου, του ξακουστού αββά του Σπανχάιμ, που είχε γράψει για την Καβάλα, και ήταν ήδη εκείνη την εποχή ένας φημισμένος μάγος.
Αφού μελέτησε αρκετά μαζί του, πήγε έπειτα στον Σιγισμούνδο Φούγγερ για νασπουδάσει ιατρική, χειρουργική και χημεία. Για όλους του τους δασκάλους ο Παράκελσος μιλά με τον μεγαλύτερο σεβασμό. Σε ηλικία είκοσι ετών επιχειρεί ένα ταξίδι μέσα από τη Γερμανία και την Ουγγαρία, επισκέπτεται τα κυριότερα ορυχεία, και γνωρίζει πολλούς εργαζόμενους σ' αυτά, απ' όπου και μαθαίνει πολλά πάνω στα μέταλλα και στην τέχνη τους. Μας δίνει ο ίδιος μια περιγραφή των διαφόρων κινδύνων που είχε διατρέξει από σεισμούς, κατολισθήσεις, πλημμύρες, καταράκτες, αναθυμιάσεις από δηλητηριώδη αέρια, πείνα και δίψα. Και πάντα επιμένει στηναξία μιας τέχνης που έμαθε μέσα σε τόσο σκληρές συνθήκες.
Σε ηλικία είκοσι οκτώ ετών πηγαίνει στη Κωνσταντινούπολη, κι εκεί διδάσκεται τα μυστικά της φιλοσοφικής λίθου από έναν Άραβα. Στην επιστροφή του από την Τουρκία εργάστηκε σαν χειρούργος στον Αυτοκρατορικό στρατό, και εκτέλεσε πολλές εξαίρετες θεραπείες. Πράγματι, κανείςδεν μπορείνα αρνηθεί πως είχε διαπρέψεισ'αυτήτην τέχνη, στην οποία αναφέρεται το έργο του Μεγάλη Χειρουργική, που παραμένει πάντα έαν μνημειώδες σύγγραμμα. Στηνεπιστροφή του στην πατρίδα λαμβάνει τοντίτλο του δόκτορα της εξωτερικής και εσωτερικής ιατρικής ή χειρουργικής. Διαπρέπει και σταδύο είδη, φτάνοντας σε πολύ υψηλά σημεία σε σχέση με την πρακτική εκείνης της εποχής που αναμφίβολα ήταν πολύ φτωχή.
Έχοντας λοιπόν γίνει γνωστός και διάσημος, ο Παράκελσος προσκαλείται από το πανεπιστήμιο της Βασιλείας γιανα αναλάβει τη θέση του καθηγητή της ιταρικής και της φιλοσοφίας. Η τυπογραφία βρισκόταν τότε στα πρώτα βήματά της, ηόρεξηγύρω από τη μάθηση και την τέχνη είχε αναζωπυρωθεί, και το πανεπιστήμιο της Βασιλείας ήθελε να έχει στις έδρες του καθηγητές με όνομα απ' όλα τα μέρη του κόσμου. Υπήρχαν ήδη ο Έρασμος, καθηγητής της θεολογίας καιο Οπόρινος, καθηγητής της Ελληνικής γλώσσας. Έτος 1527, και ο Παράκελσος είναι 33ετών. Στο πανεπιστήμιο δίνει διαλέξεις πάνω στα βιβλία του DeTartaro, De Gradibus και De Compositionibus, τα οποίααργότερα εκδίδει στη Βασιλείαγια χρήση των μαθητών του. Την ίδια περίπου εποχή γράφει καιτο De Calculo, για το οποίο ο Χέλμοντμιλά με μεγάλο θαυμασμό.
Παρ' όλα αυτά, άρχισε σιγά-σιγάνα κουράζεται με τη διδασκαλία, αφού δυσκολευότανεπιπλέον επειδή δεν μιλούσε καλά τα Λατινικά. Γι' αυτό παρόλο που οι ακροατές του καιοι μαθητές του ήταν στην αρχή πολυάριθμοι, άρχισαννα αραιώνουν και τελικάτον εγκατέλειψαν όλοι. Στο μεταξύ αφηνόταν κατά περιόδους στο πάθος του ποτού. Ο Οπόρινος, που πάντα ήταν κοντά του, λέει ότι ποτέ δεν ήταν νηφάλιος, αλλάότιέπινε από το πρωί μέχρι το βράδυ, ασταμάτητα. Τελικά, μετά από τρία χρόνια συνεχούς διδασκαλίας εγκατέλειψε το επάγγελμά του, λέγοντας πως καμιά γλώσσα εκτός από τη Δερμανικήδενήτανκατάλληλη για την αποκάλυψη των μυστικών της χημείας.
Κατόπιν, ξανάρχισε μια πλανόδια ζωή, ταξιδεύοντας και πίνοντας, μένοντας σε ξενοδοχεία και ταβέρνες, πάντα μεθυσμένος, και εντούτοις εκτελώντας πολλές θαυμαστές θεραπείες στο δρόμο του. Με αυτόν τον τρόπο έζησε απότο 43ο ως το 47ο έτος της ζωής του,οπότε και πέθανεσ' ένα πανδοχείο στο Σαλτσβούργο. Ο Οπόρινος αναφέρει ότι όταν φορούσε κάποιο καινούργιο ρούχο, ποτέ δεν το έβγαζε από πάνω του αν δεν γινόταν κουρέλι. Προσθέτει ακόμη ότι παρόλο που έπινε υπερβολικά, ποτέ δεν παρασυρόταν σε χυδαία πάθη.Αυτή είναι η ζωή του Παράκλεσου. Αυτός είναι ο αθάνατος άνθρωπος, που κουρασμένος από τη ζωή έφυγε σε κάποια γωνιά του κόσμου, κι εκεί κρατά μαζί του την Πεμπτουσία της Ζωής.
Στη διάρκεια της ζωής του δημοσίευεσε μόνο τρία ή τέσσερα βιβλία αλλά μετά το θάνατό του τυπώθηκαν αμέτρητα, χωρίς να περάσει χρόνος που να μην εκδοθεί κάποιο με τ' όνομά του, που υποτίθεται ότι είχε βρεθεί σε κάποιο παλιό τοίχο, οροφή, κλπ. Όλα του τα έργα εκδόθηκαν μαζί στο Σαλτσβούργο το έτος 1603, σε τρεις τόμους και ξανά το 1616
Από το βιβλίο "Ο μάγος" του Francis Barrett
Αφού μελέτησε αρκετά μαζί του, πήγε έπειτα στον Σιγισμούνδο Φούγγερ για νασπουδάσει ιατρική, χειρουργική και χημεία. Για όλους του τους δασκάλους ο Παράκελσος μιλά με τον μεγαλύτερο σεβασμό. Σε ηλικία είκοσι ετών επιχειρεί ένα ταξίδι μέσα από τη Γερμανία και την Ουγγαρία, επισκέπτεται τα κυριότερα ορυχεία, και γνωρίζει πολλούς εργαζόμενους σ' αυτά, απ' όπου και μαθαίνει πολλά πάνω στα μέταλλα και στην τέχνη τους. Μας δίνει ο ίδιος μια περιγραφή των διαφόρων κινδύνων που είχε διατρέξει από σεισμούς, κατολισθήσεις, πλημμύρες, καταράκτες, αναθυμιάσεις από δηλητηριώδη αέρια, πείνα και δίψα. Και πάντα επιμένει στηναξία μιας τέχνης που έμαθε μέσα σε τόσο σκληρές συνθήκες.
Σε ηλικία είκοσι οκτώ ετών πηγαίνει στη Κωνσταντινούπολη, κι εκεί διδάσκεται τα μυστικά της φιλοσοφικής λίθου από έναν Άραβα. Στην επιστροφή του από την Τουρκία εργάστηκε σαν χειρούργος στον Αυτοκρατορικό στρατό, και εκτέλεσε πολλές εξαίρετες θεραπείες. Πράγματι, κανείςδεν μπορείνα αρνηθεί πως είχε διαπρέψεισ'αυτήτην τέχνη, στην οποία αναφέρεται το έργο του Μεγάλη Χειρουργική, που παραμένει πάντα έαν μνημειώδες σύγγραμμα. Στηνεπιστροφή του στην πατρίδα λαμβάνει τοντίτλο του δόκτορα της εξωτερικής και εσωτερικής ιατρικής ή χειρουργικής. Διαπρέπει και σταδύο είδη, φτάνοντας σε πολύ υψηλά σημεία σε σχέση με την πρακτική εκείνης της εποχής που αναμφίβολα ήταν πολύ φτωχή.
Έχοντας λοιπόν γίνει γνωστός και διάσημος, ο Παράκελσος προσκαλείται από το πανεπιστήμιο της Βασιλείας γιανα αναλάβει τη θέση του καθηγητή της ιταρικής και της φιλοσοφίας. Η τυπογραφία βρισκόταν τότε στα πρώτα βήματά της, ηόρεξηγύρω από τη μάθηση και την τέχνη είχε αναζωπυρωθεί, και το πανεπιστήμιο της Βασιλείας ήθελε να έχει στις έδρες του καθηγητές με όνομα απ' όλα τα μέρη του κόσμου. Υπήρχαν ήδη ο Έρασμος, καθηγητής της θεολογίας καιο Οπόρινος, καθηγητής της Ελληνικής γλώσσας. Έτος 1527, και ο Παράκελσος είναι 33ετών. Στο πανεπιστήμιο δίνει διαλέξεις πάνω στα βιβλία του DeTartaro, De Gradibus και De Compositionibus, τα οποίααργότερα εκδίδει στη Βασιλείαγια χρήση των μαθητών του. Την ίδια περίπου εποχή γράφει καιτο De Calculo, για το οποίο ο Χέλμοντμιλά με μεγάλο θαυμασμό.
Παρ' όλα αυτά, άρχισε σιγά-σιγάνα κουράζεται με τη διδασκαλία, αφού δυσκολευότανεπιπλέον επειδή δεν μιλούσε καλά τα Λατινικά. Γι' αυτό παρόλο που οι ακροατές του καιοι μαθητές του ήταν στην αρχή πολυάριθμοι, άρχισαννα αραιώνουν και τελικάτον εγκατέλειψαν όλοι. Στο μεταξύ αφηνόταν κατά περιόδους στο πάθος του ποτού. Ο Οπόρινος, που πάντα ήταν κοντά του, λέει ότι ποτέ δεν ήταν νηφάλιος, αλλάότιέπινε από το πρωί μέχρι το βράδυ, ασταμάτητα. Τελικά, μετά από τρία χρόνια συνεχούς διδασκαλίας εγκατέλειψε το επάγγελμά του, λέγοντας πως καμιά γλώσσα εκτός από τη Δερμανικήδενήτανκατάλληλη για την αποκάλυψη των μυστικών της χημείας.
Κατόπιν, ξανάρχισε μια πλανόδια ζωή, ταξιδεύοντας και πίνοντας, μένοντας σε ξενοδοχεία και ταβέρνες, πάντα μεθυσμένος, και εντούτοις εκτελώντας πολλές θαυμαστές θεραπείες στο δρόμο του. Με αυτόν τον τρόπο έζησε απότο 43ο ως το 47ο έτος της ζωής του,οπότε και πέθανεσ' ένα πανδοχείο στο Σαλτσβούργο. Ο Οπόρινος αναφέρει ότι όταν φορούσε κάποιο καινούργιο ρούχο, ποτέ δεν το έβγαζε από πάνω του αν δεν γινόταν κουρέλι. Προσθέτει ακόμη ότι παρόλο που έπινε υπερβολικά, ποτέ δεν παρασυρόταν σε χυδαία πάθη.Αυτή είναι η ζωή του Παράκλεσου. Αυτός είναι ο αθάνατος άνθρωπος, που κουρασμένος από τη ζωή έφυγε σε κάποια γωνιά του κόσμου, κι εκεί κρατά μαζί του την Πεμπτουσία της Ζωής.
Στη διάρκεια της ζωής του δημοσίευεσε μόνο τρία ή τέσσερα βιβλία αλλά μετά το θάνατό του τυπώθηκαν αμέτρητα, χωρίς να περάσει χρόνος που να μην εκδοθεί κάποιο με τ' όνομά του, που υποτίθεται ότι είχε βρεθεί σε κάποιο παλιό τοίχο, οροφή, κλπ. Όλα του τα έργα εκδόθηκαν μαζί στο Σαλτσβούργο το έτος 1603, σε τρεις τόμους και ξανά το 1616
Από το βιβλίο "Ο μάγος" του Francis Barrett
Be First to Post Comment !
Δημοσίευση σχολίου